Home

01-09-2005

China here we come....

Eindelijk was het dan zover, maanden voorbereidingen op het land van de Chinezen. Het land waar we weinig positieve verhalen over hebben gehoord. We zijn op het ergste voorbereid. Kom maar op met die Chinezen. Wij kunnen ze wel aan!

Vanaf Hanoi zijn we met de bus naar Dong Dang gereden, waar we de grens moesten over steken om in China te komen. Eenmaal bij de grensovergang, worden we zonder enige toestemming van onze kant, door een Chinese cameraman voor een Chinese zender gefilmd. We vormen blijkbaar een bijzonder koppel....

Vervolgens zijn we via Pinxiang met de trein naar Nanning gereisd. Uit het treinstation gekomen, hebben we totaal geen idee welke kant we op moeten. Alle billboards staan volgeschreven met Chinese karakters. Prachtig om te zien, maar totaal onbegrijpelijk. Al gauw worden we geconfronteerd door openvallende monden, gestaar, nieuwsgierige en tegen de boom fietsende Chinezen. We zijn een topattractie voor de Chinezen. Ze willen graag met ons op de foto. Zo nu en dan betrappen we stiekeme Chinezen op het maken van een foto.

Geïnteresseerde studenten komen graag een praatje maken om de Engelse taal te oefenen. Chinese studenten krijgen geen kans om hun Engels te oefenen. Wat wil je met 1,3 miljard Chinezen in het land.

Het lukt ons niet altijd om met de Chinezen te communiceren. Als we er niet uitkomen, gaan we op zoek naar een jonge brildragende Chinees. Deze Chinezen zijn meestal studenten en kunnen je vaak op weg helpen. Nou ja, ze helpen je graag. Een Chinees zal nooit zeggen dat hij of zij het niet weet. Ze sturen je liever de verkeerde kant uit.

Onze monden vallen open als we in Nanning zien hoe ontwikkeld China eigenlijk wel niet is. Grote departmentstores, kantoorgebouwen en hotels. Buiten onze verwachtingen eigenlijk. We vinden het wel leuk in Nanning en blijven een aantal dagen om te wennen aan China....

Vervolgens reizen we van Nanning naar Guillin en daarna door naar Yangshuo.

Weelderige gevormde en  begroeide toppen, een mooie rivier met badende stieren, een prachtige landschap in Yangshuo. De backpackerswahalla waar Chinese en westerse toeristen graag even bijkomen. Het landschap in Yangshuo kenmerkt zich door vele grotten en heuvels, die volgens de Chinezen vaak vormen hebben van dieren. Dieren, die wij westerse toeristen toch echt niet zien.

We worden al gauw geconfronteerd met de Chinese mentaliteit. Rochelen, zo hard ze maar kunnen. Hoe harder Chinezen hun keel schrapen, hoe groter de rochel. Maakt niet uit waar, op straat of in het restaurant en het liefst nog naast je voeten. In de grote steden is het rochelen sinds de uitbraak van SARS verboden. Er zit zelfs een boete aan vast van 500 euro. Er komt geen einde aan de tijdperk van rochelen. Deze mentaliteit is ingeburgerd in de Chinese samenleving.

Ook het ruften en boeren in het openbaar is de normaalste zaak van de wereld. Zeker de oudjes, die kunnen er wel wat van. Daar blijf je liever bij uit de buurt, want die zijn het ergste van allemaal. 

Chinezen kunnen ook niet rustig eten. Ze slurpen en kauwen met hun mond open. Zeker geen smakelijk gezicht om te zien. Je hoofd draaien is ook geen oplossing, want aan alle kanten in het restaurant zitten zulke Chinezen.

Daarnaast gaan Chinezen niet op een vriendelijke wijze met elkaar om. Ze praten niet, maar schreeuwen tegen elkaar.

Netjes in de rij staan en op je beurt wachten is niet de regel in China, maar voordringen wel.

Inmiddels kunnen wij wel aangeven dat we goede Chinezen zouden kunnen zijn. We zijn behoorlijk ingeburgerd. We hebben ons aangepast aan de Chinese mentaliteit. Ook wij kunnen heel goed rochelen, boeren, ruften, smakken en slurpen....:-}