01-10-2005
Op weg naar het heerlijke eten in Sichuan provincie.
Onze laatste treinreis door China brengt ons naar Chengdu in de Sichuan
provincie. Deze treinreis, waarvan we een uur van tevoren te horen kregen, dat
we zouden vertrekken, dachten we niet te halen. De rit van onze hostel naar het
treinstation vormde een Pekingexpress. Gaan we het halen of niet
halen? Doordat de National Holiday in China was begonnen, stond het verkeer
helemaal vast. Toen we eindelijk dachten dat de bus weer een beetje vooruit kwam,
stond een andere bus met pech onderweg, de boel op te houden. We hadden nog zo
een 30 minuten om bij het treinstation te komen. Uiteindelijk zijn we uit de bus
gesprongen en hebben we geprobeerd een ander vervoersmiddel te regelen. Alle
taxi's zaten vol en de scooterrijders wilden geen lifters mee hebben. Het zweet
begon nu uit te breken. Wat nu....? Toen zijn we maar gaan lopen, of rennen kan
je beter zeggen. Toen alle moed in onze schoenen zakte, zagen we de bus, die we
in eerste instantie hadden gepakt, weer rijden.
Uiteindelijk hebben we die bus weer genomen en zijn we naar het treinstation
gebracht. Van de bushalte hebben we gerend voor ons leven met onze backpacks en
het zweet op
onze rug naar het treinperron. Uiteindelijk hebben we deze Peking
Express gehaald. Phhhh...
Onze medereizigers zijn erg geinteresseerd in ons. We krijgen leuke gesprekken
waarbij we Chinese vrienden aan overhouden. Onze Chinese vrienden willen graag
de Engelse taal oefenen en wij alle Chinese woorden, die we in de afgelopen tijd
hebben geleerd. In de treinwagon werd het steeds gezelliger. Na een aantal uren,
stond onze cabine vol met vals zingende en schreeuwende Chinezen. Om de uren in
de trein op te vullen, beslissen we een potje te kaarten. Het spelletje pesten,
is reuze interessant voor de Chinezen. Wanneer we een potje pesten spelen, staat
een oude Chinees in onze nekken te hijgen. Toen Soebhas won en Cheryl verloor,
lachte de oude man Cheryl heel hard uit, waarbij zijn kunstgebit uit zijn mond
viel. Later in de avond vulde onze wagon zich met Chinezen die graag de
interessante kaarttruukjes van Soebhas wilden leren. De Chinezen die geen zin
hadden om op te staan, lagen om een hoekje vanuit hun bed, de kaarttruukjes te
begluren. Na deze laatste, te gekke en onvergetelijke treinreis, scheidden
helaas de wegen met onze nieuwe Chinese vrienden.
Chengdu is de hoofdstad van Sichuan provincie en staat bekend om zijn Sichuan
maaltijden. Uiteraard hebben we deze maaltijden als eerste geprobeerd bij
aankomst. Voor het eerst konden we zeggen dat Chinees eten heerlijk kan was.
Chengdu is ook de stad, waarvan je vertrekt naar het pandareservaat. Een
reservaat, waar panda's worden verzorgd en leven. In eerste instantie dachten we
ze in het wild te zien leven. Aangezien de panda een uitstervend ras is, is de
panda een beschermde diersoort. Dit betekent voor mensen dat ze alleen onder
toezicht een bezoekje aan de panda's mogen brengen.
We besluiten ook naar Leshan te gaan, waar de grootste Boeddha van China te zien
is. We komen in Leshan Sofie tegen, een student die Engels studeert. Ze helpt
ons met alle vertalingen van het Chinees naar Engels. Ze is zo lief om ons
helemaal te begeleiden naar de Big Buddha.
De zes weken in China zitten erop. We hebben veel van het Chinese leven geproefd.
We hebben moeilijke, maar ook te gekke en leuke momenten gekend. Het begin
was wennen. Zeker aan de taal en aan de Chinese mentaliteit. Vooral het loslaten
van gassen; boeren, ruften, spugen, etc. Nu we eindelijk gewend zijn en ons
hebben aangepast, moeten we vertrekken. Misschien nemen we onze nieuwe Chinese
mentaliteit maar mee naar de andere landen.....
Vanuit Chengdu nemen we een vlucht met Sichuan Airlines naar Lhasa, de hoofdstad
van Tibet. Tibet valt onder de Chinese regels, maar kan je absoluut geen Chinees
gedeelte noemen.
