Home

25-08-2005

Goodmorning Vietnam....

De straten in Hue vullen zich in de vroege uurtjes met lawaaimakende, scooterrijdende  Vietnamezen, die gauw naar hun werk willen. Aan het meer spelen de oudjes badminton en de jongeren rekken en strekken zich na het hardlopen. Wat een bedrijvigheid in de vroege uurtjes. We staan ook vroeg op en nemen een tour richting de Demilitarised Zone (DMZ) aan de Ben Hai river. Een zone die vanaf 1954 tot en met 1975 de grens vormde tussen Noord-, en Zuid- Vietnam. Tijdens de Amerikaanse oorlog hebben hier de bloedigste gevechten plaatsgevonden. Hedendaags na dato zijn er nog vele ontplofte bommen te vinden. We  mogen dan ook absoluut niet uit de pas lopen. Het noorden van Vietnam was communistisch en het zuiden democratisch. Amerika wilde voorkomen dat het zuiden communistisch werd en besloot mee te vechten tegen Noord Vietnam.Tijdens de Amerikaanse oorlog in Vietnam hebben de Vietnamezen in het noorden en de Vietcong in het zuiden, vele ondergrondse tunnels gegraven om de Amerikanen slim af te zijn.  We voelen ons even een Vietnamees en nemen een kijkje in de Vinh Moc Tunnels. In deze tunnels werden vele families ondergebracht,  wapenvoorraden  opgeslagen en vonden hier alle aanvalbesprekingen plaats. In de Vinh Moc tunnels zijn zelfs 17 kinderen geboren. De tunnels zijn ongeveer 25 meter diep en kennen drie niveaus. Er zijn familyrooms te vinden, een bomshelter, een ziekenhuiskamer waar gewonde soldaten werden verzorgd en nog vele andere kamers. De tunnels zijn donker, je ziet niet waar je loopt. Nadat we door de tunnels hebben gelopen, hier en daar ons hoofd hebben gestoten en zijn uitgeleden, komen we uiteindelijk op het strand uit. We horen het geruis van de zee en de rust. Ongelooflijk dat hier zoveel jaren geleden de kogels om de oren vlogen en zoveel gewonden vielen.  

We nemen ook een kijkje in de bergen. De Amerikanen verspreidden gifstoffen zoals Agent orange en Napalm over de Vietnamese gebieden. Ten gevolge van deze actie zijn de meeste bergen niet meer begroeid met bomen en planten. Ook wel de Rockpile genoemd. Ook op de gezondheid van mensen heeft Agent orange hedendaags nog invloed. Derde generatie verder, worden nog misvormde kinderen geboren. En krijgen mensen ziektes zoals kanker.

Zoveel hebben we gehoord en gelezen over Ke Sanh. Het plaatsje waar doorgedraaide Amerikaanse soldaten,  Vietnamese vrouwen verkrachtten, kinderen vermoordden en uiteindelijk van Ke Sanh hun eigen legerbasis maakten. De sfeer is triest  en het is er koud. In Ke Sanh is nog een schiethuisje te zien, een neergestort vliegtuig, een helicopter, een vage landingsbaan en verder niks. Tevens lag Ke Sanh op de route van de Ho Chi Min trail. De HCM-trail ging van Noord naar Zuid om de communisten in het zuiden te bevoorraden. Deze tour heeft een behoorlijke impact op ons gemaakt. Om nu echt de plaatsen en schade die de Amerikanen hebben aangericht te zien, ervaren we anders dan het lezen van verhalen.

De beste manier om wat meer te weten over de stad Hue, is door een scooter te huren en erop uit te gaan. Dat doen we dus. We passen ons flink aan en rijden volgens de Vietnamese stijl. Deze stijl kent een aantal regels; Allereerst de hele dag toeteren, maakt niet uit naar wie, gewoon doen. Ten tweede houd je je niet aan de verkeersregels, gewoon door rood rijden en om alles en iedereen heen rijden. Soebhas genoot ervan, maar ik (Cheryl) heb even met de handen voor mijn ogen achterop de scooter gezeten.

We vertrekken met de nachtbus naar Hanoi, de hoofdstad van Vietnam. We verblijven in de OldQuarter, een wijk die je echt gezien moet hebben. Iedere straat in de Old Quarter verkoopt specifieke spullen. Zo  is een straat te vinden waar alleen maar kruiden worden verkocht, of een straat met alleen maar speelgoed.

De drukte die in de vroege uurtjes begint, staat ons niet zo aan en we nemen de nachttrein naar Sapa. Een plaatsje waar vele minderheden te vinden zijn. Ze worden ook wel minority people genoemd.  Het zijn prachtige mensen om te zien en lijken niet op Vietnamezen. Oorspronkelijk komen ze uit Tibet. Ze spreken hun eigen taal, maar ook Vietnamees.

We leren Linh kennen en ze neemt ons mee naar haar dorp. We lopen door de rijstvelden, bergen op en af en door vele dorpjes van de minderheden. Ook nodigt ze ons bij haar thuis uit. Het leven is zeer primitief. Het huis waarin ze woont, is naast een varkensstal. De grond in de woning is van aangestampte klei, waar ze elke dag op slapen. Er is geen douche of badkamer. Er is wel een riviertje met stromend water uit de bergen waar ze in kunnen baden en kleding wassen. Op straat wordt ons gevraagd of we marihuana willen kopen. Deze plant blijkt zeer nuttig te zijn in Sapa. Van deze plant wordt kleding, medicijnen, meubels en jointjes gemaakt.We beginnen ons leventje in Holland wel te waarderen.De meisjes uit de dorpen lopen op blote voeten en roepen de hele dag;  Wanna buy? Echt schattig, maar we kunnen niet alles kopen.

Vietnam is een prachtig land met mooie bergen, rijstvelden en plaatjes die tot de World heritage list behoren. De mensen zijn vriendelijk, maar ook onrustig.

Het is makkelijk om zelfstandig door het land te reizen. Er is altijd wel een goede bus-, trein of vliegtuigverbinding met alle plaatsjes. Het zuiden is goedkoper dan het noorden. Over alles kan onderhandeld worden, zelfs over de eerste levensbehoefte; water. De Vietnamezen zijn schone mensen. Alle accomodaties tot nu waren zeer schoon. Vietnam is niet het land waar meer diepgang of ingangen te vinden zijn naar spiritualiteit. Het leven is hier eigenlijk heel zakelijk.

Eens kijken wat China ons te brengen heeft....